1. Στις 5 Δεκεμβρίου παρουσιάζετε με το Ensemble Décalage έργα για πιάνα και κρουστά των Μπερνστάιν και Ραβέλ, με αναφορές σε πολλά είδη μουσικής και ιδιώματα, όπως η τζαζ, το μάμπο και το μπολερό. Πείτε μας δυο λόγια για τα έργα αυτά και για τα κριτήρια με τα οποία τα επιλέξατε.
Την Κυριακή θα παρουσιάσουμε τους Συμφωνικούς Χορούς από ένα πολύ γνωστό μιούζικαλ του Leonard Bernstein, το"West Side Story", μια σύγχρονη εκδοχή της ιστορίας του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας, που σημείωσε μεγάλη επιτυχία στο Broadway την δεκαετία του ‘50 και αργότερα έγινε και μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία με τη Nathalie Wood και τον Richard Beymer στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Στην αρχική τους μορφή για μεγάλη συμφωνική ορχήστρα, οι Συμφωνικοί Χοροί αποτελούν μια συρραφή των πιο γνωστών χορευτικών μοτίβων και μελωδιών του μιούζικαλ, γραμμένη σε φόρμα σουίτας για ορχήστρα από τον ίδιο τον συνθέτη. Με την Κ.Ο.Θ. έχουμε επανειλημμένα παρουσιάσει αυτό το έργο με μεγάλη επιτυχία και θερμή αποδοχή το κοινό μας. Η μεταγραφή για 2 πιάνα που θα ακουστεί την Κυριακή είναι του John Musto. Τα 2 πιάνα καλούνται να "μιμηθούν" τον ήχο των οργάνων της συμφωνικής ορχήστρας και αυτή ακριβώς είναι η μεγάλη πρόκληση για μας τους πιανίστες, να αποδώσουμε δηλαδή τα ηχοχρώματα των εγχόρδων, των πνευστών και των κρουστών οργάνων με τέτοιον τρόπο ώστε να κρατήσουμε το ενδιαφέρον του ακροατή και να ξεχάσει ότι τα ακούει από 2 μόνον πιάνα!
Το δεύτερο έργο της συναυλίας είναι το γνωστό σε όλους Boléro του Maurice Ravel, μεταγεγραμμένο για 2 πιάνα από τον ίδιο τον συνθέτη. Σε αυτό το έργο συνεργαζόμαστε με τους εξαιρετικούς συναδέλφους, κορυφαίους της Κ.Ο.Θ., Πανάγιω Καραμούζη και Κώστα Αργυρόπουλο, οι οποίοι, με την πληθώρα των κρουστών οργάνων που χειρίζονται με δεξιοτεχνία, προσθέτουν βάθος, ένταση, και την απαιτούμενη ρυθμική ραχοκοκαλιά του χορού, καθώς είναι γνωστό ότι το έργο αυτό χρησιμοποιεί από την αρχή μέχρι το τέλος ένα συγκεκριμένο ρυθμικό μοτίβο, -αυτό του ισπανικού χορού "μπολέρο"-, και μια και μόνο μελωδία, επαναληπτικά και εμμονικά ίδια από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς καμία ανάπτυξη, πέρα από το ενορχηστρωτικό χτίσιμό της από το απόλυτο pianissimo ως την κορύφωση. Ό,τι σας είπα πριν για το Bernstein, ισχύει και εδώ, η πρόκληση για μας είναι να πετύχουμε αυτήν την κλιμάκωση και να καταφέρουμε να παρασύρουμε τον ακροατή σε ένα εσωτερικό ταξίδι από την πρώτη νότα έως την τελευταία.
2. Το Ensemble Décalage είναι ένα νέο σχήμα. Με την έτερη πιανίστα, Ειρήνη Γαβριηλίδου, έχετε συνεργαστεί πολλές φορές στο παρελθόν, ακόμη και στο πλαίσιο του κύκλου Κυριακάτικων Πρωινών της Κ.Ο.Θ. με μεγάλη επιτυχία. Με τους δύο συναδέλφους σας από τα κρουστά της Κ.Ο.Θ., τον Κωνσταντίνο Αργυρόπουλο και την Πανάγιω Καραμούζη είναι η πρώτη σας συνεργασία. Ποιο ρεπερτόριο φιλοδοξείτε να εξερευνήσετε με το σχήμα αυτό;
Με την Ειρήνη, πράγματι, έχουμε μια σταθερή συνεργασία, τόσο σε ρεπερτόριο για 2 πιάνα όσο και για 4 χέρια σε ένα πιάνο. Η συνεργασία μας με την Πανάγιω και τον Κώστα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς στην πορεία των προβών μας διαπιστώσαμε ότι μας χαρακτηρίζει και τους τέσσερις μια τάση προς την εξερεύνηση διαφορετικών ηχοχρωμάτων και μια μεγάλη επιθυμία να απαιτούμε από τα όργανα μας να ακουστούν διαφορετικά από αυτό για το οποίο κατασκευάστηκαν (γέλια). Ο αυτοσχεδιασμός και η φαντασία έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη συνεργασία μας, που σκοπεύουμε να συνεχίσουμε, εξερευνώντας ρεπερτόριο για πιάνα και κρουστά, που πιστέψτε με, είναι πολύ πιο πλούσιο από όσο θα νόμιζε κανείς.
3. Είστε η πρώτη κορυφαία πιανίστα της Κ.Ο.Θ. και έχετε συμμετάσχει σε Κυριακάτικα Πρωινά της ορχήστρας από το πρώτο διάστημα που δημιουργήθηκαν. Βλέποντάς τα πλέον ως ένα καθιερωμένο θεσμό που αγαπά το κοινό και παρακολουθεί σταθερά, ποια τα συναισθήματά σας, δεδομένου ότι βλέπουμε και την αγάπη με την οποία συμμετέχετε οι μουσικοί της ορχήστρας σε αυτά;
Τα Κυριακάτικα Πρωινά της Κ.Ο.Θ. με προγράμματα μουσικής δωματίου έχουν καθιερωθεί πλέον στην πόλη μας ως θεσμός και έχουν αποκτήσει σταθερό κοινό. Η συμμετοχή σε αυτά των μουσικών της Κ.Ο.Θ. μας δίνει αφενός μια εναλλακτική καλλιτεχνική διέξοδο, μια ευκαιρία να συμπράξουμε μεταξύ μας, ή και με άλλους αγαπητούς συνεργάτες, αλλά κυρίως εκπληρώνει και συμπληρώνει την αποστολή της Κ.Ο.Θ. στην πόλη μας, μια που η διάδοση της μουσικής, όχι αποκλειστικά με συμφωνικές συναυλίες, αλλά επίσης και με ατομικά ρεσιτάλ ή συναυλίες μουσικής δωματίου, αναγράφεται και στους ιδρυτικούς σκοπούς της ορχήστρας από το 1959, όταν πρωτοδημιουργήθηκε.
Μιλώ για τον εαυτό μου, αλλά νομίζω ότι εκφράζω πολλούς συναδέλφους μου όταν λέω ότι ένας μουσικός ορχήστρας πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια πολυδιάστατη καλλιτεχνική οντότητα• οι ευκαιρίες που δίνονται για συμμετοχή σε πολλά και διαφορετικά σχήματα και προγράμματα, όπως επίσης και από διαφορετικές θέσεις και ρόλους, μόνον εμπλουτισμό και εξέλιξη μπορούν να φέρουν τόσο στον ίδιο όσο και στην ορχήστρα.
+1. Αυτές τις ημέρες συμμετέχετε με την ορχήστρα και στην όπερα ‘Ντον Τζιοβάννι’ που διοργανώνει ο Ο.Μ.Μ.Θ., σε συνεργασία με την Κ.Ο.Θ.. Περιγράψτε μας τις βασικές δυσκολίες, αλλά και τις προκλήσεις για τους μουσικούς μίας συμφωνικής ορχήστρας σε μία τέτοια παραγωγή και με την ευκαιρία αυτή ένα σχόλιό σας για την έλλειψη σταθερών παραγωγών αυτής της μορφής Τέχνης σε μία Ευρωπαϊκή πόλη μεγαλύτερη του ενός εκατομμυρίου κατοίκων.
Είναι αλήθεια, πως εδώ στη Θεσσαλονίκη, εκτός από μετρό στερούμαστε και Λυρικής Σκηνής! Η ΚΟΘ έχει συμπράξει στο παρελθόν σε παραγωγές Όπερας ή Μπαλέτου αρκετές φορές, με μια συχνότητα, θα έλεγα, μια φορά στα τρία-τέσσερα χρόνια. Είναι πράγματι δυστύχημα που δεν υπάρχει ακόμη στη Θεσσαλονίκη Λυρική Σκηνή. Για την ώρα και στις μεμονωμένες αυτές προσπάθειες, τη μουσική συνοδεία στις Όπερες που παρουσιάζονται στην Θεσσαλονίκη καλούνται να καλύψουν οι δυο συμφωνικές ορχήστρες της πόλης μας. Είναι γεγονός ότι η δουλειά είναι κατά τι διαφορετική, όχι απαραίτητα πιο δύσκολη ή πιο εύκολη, απλώς διαφορετική: ο πρωταγωνιστικός ρόλος δεν ανήκει αμιγώς στην ορχήστρα, όπως στη συμφωνική μουσική, το ρεπερτόριο είναι διαφορετικό, οι χρόνοι προετοιμασίας μεγαλύτεροι και όχι τόσο συμπυκνωμένοι, οι παραστάσεις πολλές, και οι συνεργασίες και οι απαιτήσεις της προετοιμασίας αυτής πολυδιάστατες, πολλές φορές σε σύμπραξη και με άλλες μορφές Τέχνης. Εμείς το κάνουμε με χαρά και ενθουσιασμό κάθε φορά, κυρίως επειδή εισπράττουμε και τον ενθουσιασμό του κόσμου για αυτό το τόσο λαοφιλές είδος μουσικής, επιστρέφουμε όμως επίσης με χαρά στη συνηθισμένη μας δουλειά, αυτήν της ερμηνείας μεγάλων συμφωνικών έργων. Θα ήταν ευχής έργον να αποκτήσει επιτέλους η Θεσσαλονίκη ένα μόνιμα εγκατεστημένο Λυρικό Θέατρο, όπου αφενός θα μπορούσαν να απορροφηθούν και να βρουν πεδίο καλλιτεχνικής έκφρασης και εργασία πολλοί καλλιτέχνες, τραγουδιστές, χορευτές, ηθοποιοί και νέοι μουσικοί, και αφετέρου θα μπορεί και το κοινό της πόλης να απολαμβάνει τακτικά αυτήν την τόσο ιδιαίτερη μορφή Τέχνης.
Eρωτήσεις: Νίκος Κυριακού